Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2023 roku

Sąd Rejonowy Katowice - Zachód w Katowicach II Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Michał Surdyk

Protokolant: Natalia Zlezarczyk

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2023 roku w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa E. P.

przeciwko V. P.

o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji

1. oddala powództwo w całości;

2. zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów postępowania, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kwotę 3600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

asesor sądowy Michał Surdyk

Sygn. akt II C 535/22

K., 10 lutego 2023 roku

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 stycznia 2023 roku

Żądania stron

1.  Powód, E. P., domagał się zwolnienia od egzekucji należnej dłużnikowi, J. P., wierzytelności z tytułu zachowku po G. P. oraz zasądzenia na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł, że wierzytelność z tytułu zachowku została zajęta przez komornika na wniosek V. P., która egzekwowała należne jej od J. P. alimenty, jednak w chwili zajęcia wierzytelność ta była przedawniona o 4 dni. ( pozew – k. 2-6)

2.  Pozwana, V. P., wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazała, że podniesienie przez powoda zarzutu przedawnienia jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. ( odpowiedź na pozew – k. 41-42v.)

Stan faktyczny sprawy

3.  E. P. jest ojcem J. P. i dziadkiem V. P.. G. P., zmarła 2 września 2016 roku, była żoną E. P., matką J. P. i babcią V. P.. V. P. jest osobą małoletnią. Jej matką i przedstawicielką ustawową jest M. Ż.. ( bezsporne, a nadto akt poświadczenia dziedziczenia – k. 18-20)

4.  G. P. sporządziła testament, na podstawie którego do całego spadku po niej został powołany E. P.. Testament został ogłoszony 25 października 2016 roku. Syn spadkodawczyni, J. P., został pominięty w testamencie. J. P. nigdy nie dochodził należnego mu zachowku po G. P.. ( bezsporne, a nadto akt poświadczenia dziedziczenia – k. 18-20)

5.  W skład spadku po G. P. wchodził udział w mieszkaniu położonym przy ulicy (...) w K. oraz w domu przy ul. (...) w B.. Przed śmiercią spadkodawczyni własność tych nieruchomości objęta była wspólnością majątkową małżeńską między E. P. a G. P.. W wyniku nabycia spadku po jego żonie w całości przez E. P., obie nieruchomości stanowią wyłączną własność E. P.. ( bezsporne, a nadto zeznania E. P. – k. 112-113)

6.  J. P. jest zobowiązany do płacenia alimentów na rzecz V. P., jednak nie realizuje tego obowiązku. Jego zaległości alimentacyjne względem V. P. i zaległości względem funduszu alimentacyjnego przekraczają 80 000 zł. ( bezsporne, a nadto wyrok z dnia 14 lutego 2014 r. – k. 45, wyrok z dnia 3 grudnia 2018 r. – k. 46, protokół zawierający ugodę sądową – k. 47-47v., zajęcie wierzytelności – k. 88)

7.  Na skutek niealimentacji V. P. została narażona na niemożność zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb życiowych. (wyrok z dnia 3 grudnia 2018 r. – k. 46)

8.  Po śmierci G. P., V. P. i M. Ż. kilkakrotnie rozmawiały z E. P. na temat sposobu, w jaki ten zaspokoi roszczenia J. P. o zachowek, tym samym umożliwiając V. P. uzyskanie należnych jej alimentów. E. P. informował V. P. i M. Ż., że chce spłacić długi alimentacyjne swojego syna, ponieważ obiecał swojej żonie, na łożu jej śmierci, że zajmie się synem. E. P. kilkakrotnie zapewniał V. P. i M. Ż., że daruje mieszkanie przy ulicy (...) w K. V. P., w ten sposób zaspakajając jej roszczenia. Ponieważ w domu w B. mieszkał na co dzień E. P., zaś w mieszkaniu w K. J. P., E. P. zapewniał V. P. i M. Ż., że J. P. przeprowadzi się do domu w B. i będzie tam mieszkał razem ze swoim ojcem, a V. P. zostanie właścicielką mieszkania w K.. Podobne zapewnienia składał J. P.. ( zeznania M. Ż. – 120-121, zeznania V. P. – k. 121-121v.)

9.  V. P. nie nalegała na szybką realizację obietnic składanych przez E. P., ponieważ ufała dziadkowi i zależało jej na dobrych relacjach z rodziną. V. P. nigdy nie miała bliskich relacji z ojcem i pragnęła mieć chociaż bliskie relacje z dziadkiem. Jednakże w grudniu 2021 r. J. P. skontaktował się z V. P. i poinformował ją, że jego córka i jej matka „są głupie”, ponieważ on i E. P. już nic nie mają i wszystko „poprzepisywali”, więc V. P. nic nie dostanie. ( zeznania M. Ż. – 120-121, zeznania V. P. – k. 121-121v.)

10.  V. P. przekazała to co powiedział jej ojciec M. Ż., która 4 stycznia 2022 roku udała się do adwokata. Tam dowiedziała się, że roszczenie o zachowek objęte jest 5-letnim terminem przedawnienia. Tego samego dnia pełnomocnik M. Ż., działającej jako przedstawicielka ustawowa V. P., wniósł wniosek o zajęcie wierzytelności. ( zeznania M. Ż. – 120-121, zeznania V. P. – k. 121-121v., wniosek o dokonanie zajęcia wierzytelności – k. 415 akt komorniczych o sygn. KMP 45/09/MK)

11.  Zawiadomienie o zajęciu wierzytelności zostało doręczone E. P. 18 marca 2022 roku. E. P. wytoczył przedmiotowe powództwo 14 kwietnia 2022 roku. ( bezsporne, a nadto koperta – k. 29)

Ocena dowodów

12.  W sprawie zeznania składali: E. P., V. P. i M. Ż.. Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania V. P. i M. Ż., natomiast zeznania E. P. uznał za wiarygodne wyłącznie w zakresie, w jakim były one potwierdzone innymi dowodami lub dotyczyły okoliczności bezspornych.

13.  Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom E. P. z dwóch powodów.

14.  Po pierwsze, zeznania te są pełne wzajemnych sprzeczności. Przykładowo:

a) E. P. zeznał, że zarówno on jak i jego syn mieszkają w mieszkaniu przy ul. (...) w K.. W tych samych zeznaniach zeznał, że widuje się z synem dwa-trzy razy w miesiącu. (k. 112v.),

b) E. P. zeznał, że o tym iż jego syn ma jakieś długi alimentacyjne dowiedział się dopiero otrzymawszy pismo od komornika (co miało miejsce 18 marca 2022 roku). W tych samych zeznaniach zeznał, że wie, iż jego syn został skazany za niepłacenie alimentów i że mówił swojemu synowi, że jak nie będzie płacił to „pójdzie siedzieć”. Co więcej, zeznał także, że o sprawie karnej syna za niepłacenie alimentów wie od 5 lat. (k. 112v.-113),

c) E. P. zeznał, że często przebywa w domu w M. (chodzi o dom w B.. W tych samych zeznaniach zeznał, że nie wie, czy ktoś kończy budowę domu w M.. Chwilę później zeznał natomiast, że nikt nie kończy tej budowy. (k. 113)

15.  E. P. dopytywany o sprzeczności we własnych zeznaniach nie potrafił wytłumaczyć z czego one wynikają. Powyższych sprzeczności w zeznaniach E. P. nie da się wyjaśnić inaczej, jak tylko chęcią przedstawienia korzystnego dla siebie stanu faktycznego nawet, jeśli stan ten nie jest zgodny z prawdą.

16.  Drugim powodem, dla którym zeznaniom E. P. Sąd odmówił wiarygodności było to, że owe zeznania są sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami V. P. i M. Ż. (o czym poniżej). Sprzeczności te są tak liczne, że nie sposób ich wymienić. Dość wskazać, że E. P. zeznał, iż nigdy nie był informowany przez V. P. i M. Ż. o jakichkolwiek zaległościach alimentacyjnych swojego syna, podczas gdy V. P. i M. Ż. w detalach opisały konkretne sytuacje, w których rozmawiały z E. P. na ten temat i kiedy on zapewniał je o tym, że zaspokoi długi syna.

17.  Zeznania V. P. i M. Ż. Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Zeznania te nie zawierają, inaczej niż zeznania E. P., wewnętrznych sprzeczności. Zeznania te wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Sąd zauważył, że zeznania V. P. i M. Ż. nie są w pełni zgodne w absolutnie każdej kwestii. Przykładowo, M. Ż. zeznała, że jedyny prezent jaki jej córka kiedykolwiek dostała od ojca to buty. Z kolei V. P. zeznała, że poza butami dostała też kiedyś od ojca lalkę B.. Różnice te dotyczą kwestii całkowicie nieistotnych dla sprawy, są jednak bardzo pomocne w ocenie wiarygodności zeznań. Różnice zeznań między matką a córką świadczą o tym, że kobiety nie uzgodniły wcześniej zeznań, które złożą, a jednocześnie, że V. P. nie miała oporów aby zeznawać inaczej niż jej matka, jeżeli pamiętała pewne okoliczności inaczej.

18.  W toku sprawy pełnomocniczka pozwanej podniosła, że przewodniczący nie powinien dopuszczać do sytuacji, w której tej samej osobie zadawane są kilkakrotnie te same pytania. Sąd stoi jednak na innym stanowisku. W toku zeznań świadkowi czy stronie mogą być zadawane pytania nie tylko odnośnie okoliczności faktycznych sprawy, ale także pytania mające na celu kontrolę wiarygodności wypowiedzi świadka czy strony. Jednym ze sposobów weryfikacji tego, czy świadek lub strona składa zeznania zgodne z prawdę jest zadanie im kilkukrotnie, na różnych etapach przesłuchania, tego samego pytania (szerzej na ten temat: W. B., Analiza i ocena zeznań świadków, (...) Wydawnictwo (...), (...), 2015). W przedmiotowej sprawie V. P. i M. Ż. odpowiadały kilkakrotnie na te same pytania udzielając tych samych odpowiedzi, co przemawia za uznaniem ich zeznań za wiarygodne. Z kolei E. P. na te same pytania udzielał różnych odpowiedzi.

Ocena prawna

Podstawa prawna roszczenia

19.  Osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa (art. 841 § 1 k.p.c.). Powództwo można wnieść w terminie miesiąca od dnia dowiedzenia się o naruszeniu prawa (art. 841 § 3 k.p.c.).

20.  Wierzytelność jest „przedmiotem” w rozumieniu powołanego wyżej przepisu, a powództwo zostało wytoczone w prawem przewidzianym terminie. Powództwo było zatem, co do zasady, dopuszczalne.

21.  Na wezwanie przewodniczącego pełnomocnik powoda przedstawił dokument, z którego wynika, że dłużnik nie zaprzecza prawo powoda (k. 116). W sprawie nie ma zatem zastosowania art. 841 § 2 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik zaprzecza prawu powoda, należy oprócz wierzyciela pozwać również dłużnika.

Kwestia przedawnienia

22.  Powód oparł swoje żądanie na tym, że wierzytelność o zachowek po G. P. przysługująca J. P. względem E. P. jest przedawniona. Roszczenia uprawnionego z tytułu zachowku przedawniają się z upływem lat pięciu od ogłoszenia testamentu. Z kolei roszczenie przeciwko osobie obowiązanej do uzupełnienia zachowku z tytułu otrzymanych od spadkodawcy zapisu windykacyjnego lub darowizny przedawnia się z upływem lat pięciu od otwarcia spadku (art. 1007 § 1 i 2 k.c.).

23.  Spadek po G. P. otworzył się z chwilą jej śmierci, tj. 2 września 2016 roku, zaś testament został ogłoszony 25 października 2016 roku. Terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata (art. 118 zd. 2 k.c). Roszczenie o zachowek, będące przedmiotem postępowania w tej sprawie, przedawniło się zatem 31 grudnia 2021 roku.

24.  Przedstawicielka ustawowa pozwanej podjęła czynność zmierzającą do wyegzekwowania tego roszczenia, a zatem czynność przerywającą zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg terminu przedawnienia, 4 stycznia 2022 r., czyli 4 dni po upływie terminu przedawnienia.

25.  Przedawnienie roszczenia nie powoduje jednak wygaśnięcia roszczenia. Ma ono wyłącznie taki skutek, że w razie dochodzenia przedawnionego roszczenia, dłużnik może podnieść zarzut przedawnienia, który uniemożliwia, co do zasady, stosowanie przymusu państwowego w celu wyegzekwowania danego roszczenia.

26.  Od ponad trzech dekad w orzecznictwie ukształtowany jest jednak pogląd, że przedawnienie nie jest zasadą absolutną, nie doznającą żadnych wyjątków. Podniesienie zarzutu przedawnienia jest wykonywaniem prawa podmiotowego. Z tego powodu może zostać ocenione jako nadużycie tego prawa na podstawie art. 5 k.c.

Sprzeczność zarzutu przedawnienia z zasadami współżycia społecznego

27.  W celu oceny, czy podniesienie zarzutu przedawnienia w tej sprawie było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, Sąd dokonał gruntownego przeglądu dorobku orzeczniczego Sądu Najwyższego w tej kwestii. Z orzecznictwa wynika, że dokonując oceny podniesienia zarzutu przedawnieni pod kątem sprzeczności z art. 5 k.c., Sąd powinien rozważyć następujące pięć czynników:

a) konsekwencje podniesienia zarzutu przedawnienia dla wierzyciela,

(Wyrok SN z 11.05.2007 r., I CSK 48/07; Wyrok SN z 16.11.2005 r., V CK 349/05; Wyrok SN z 26.07.2012 r., II CSK 759/11; Wyrok SN z 8.11.2002 r., III CKN 1115/00; Wyrok SN z 2.04.2003 r., I CKN 204/01; Wyrok SN z 6.03.1996 r., II PRN 3/96)

b) zachowanie wierzyciela i dłużnika,

(Wyrok SN z 12.02.2009 r., III CSK 272/08, Wyrok SN z 24.09.2009 r., IV CSK 166/09, Wyrok SN z 13.09.2012 r., V CSK 409/11, Wyrok SN z 7.04.1976 r., II CR 78/7, Wyrok SN z 16.11.2005 r., V CK 349/05, Wyrok SN z 20.10.2011 r., IV CSK 16/11)

c) charakter roszczenia,

(Wyrok SN z 2.03.2022 r., (...) 90/22, Wyrok SN z 20.05.2009 r., I CSK 386/08, Wyrok SN z 29.01.2021 r., I (...) 32/21)

d) długość terminu przedawnienia,

(Wyrok SN z 11.05.2007 r., I CSK 48/07, Wyrok SN z 10.04.2013 r., IV CSK 611/12)

e) długość opóźnienia w dochodzeniu roszczenia.

(Wyrok SN z 11.05.2007 r., I CSK 48/07, Wyrok SN z 10.04.2013 r., IV CSK 611/12, Wyrok SN z 28.09.2000 r., IV CKN 110/00)

Konsekwencje podniesienia zarzutu przedawnienia dla wierzyciela

28.  Jak wskazano wyżej, pozwana nie otrzymuje należnych jej od ojca alimentów. Na skutek tego została narażona na niemożność zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb życiowych. „Niemożność zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb życiowych” jest pojęciem, którym posługuje się art. 209 § 1a k.k. Podstawowe potrzeby życiowe, o których mowa w tym przepisie, to te, które związane są z zapewnieniem człowiekowi minimum egzystencji w postaci środków przeznaczonych na jego utrzymanie: żywności, odzieży, mieszkania a w przypadku osób małoletnich także niezbędnego wykształcenia.

29.  W ocenie Sądu konsekwencje podniesienia zarzutu przedawnienia w tej sprawie przemawiają na korzyść zastosowania art. 5 k.c. Konsekwencją podniesienia zarzutu przedawnienia, gdyby zarzut ten został uwzględniony, byłaby dalsza niemożliwość wyegzekwowania należnych pozwanej alimentów a zatem dalsze narażanie małoletniej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Zachowanie wierzyciela i dłużnika

30.  Odnośnie zachowania dłużnika, tj. E. P., Sąd zauważa, że opóźnienie wierzycielki w wystąpieniu na drogę prawną celem zajęcia wierzytelności o zachowek było bezpośrednią konsekwencją działań dłużnika. Dłużnik przez kilka lat powtarzał wierzycielce, że planuje on zaspokoić wierzycielkę darowując jej mieszkanie w K.. Nie były to przy tym mgliste zapewnienia czy tylko rzucone mimochodem sugestie. Powód przedstawiał konkretne plany przeniesienia własności mieszkania na pozwaną wskazując jej gdzie konkretnie będą mieszkali poszczególni członkowie rodziny w wyniku realizacji tych planów. Gdyby nie takie zachowanie dłużnika, wierzycielka zapewne znacznie wcześniej wystąpiłaby o zajęcie wierzytelności.

31.  Sąd zauważa także, że samego powoda obciąża względem pozwanej obowiązek alimentacyjny (art. 129 § 1 k.r.o. w zw. z art. 132 k.r.o.), któremu to obowiązkowi powód nie czyni zadość. Powód, mając wiedzę o tym że pozwana nie może na czas otrzymać należnych jej od ojca alimentów jest zobowiązany do świadczenia alimentów na rzecz pozwanej. Ewentualny wyrok Sądu rodzinnego zasądzający takie alimenty miałby charakter wyłącznie deklaratoryjny, nie konstytutywny. Obowiązek alimentacyjny powoda względem pozwanej istnieje, a powód nie realizuje go mimo, iż ma świadomość trudnej sytuacji materialnej pozwanej. To zaniechanie także obciąża dłużnika.

32.  Odnośnie zachowania wierzycielki należy przede wszystkim podkreślić, że w przedmiotowej sprawie wierzycielką jest małoletnia V. P., a nie jej matka. Nie można winić małoletniej za to, że wierzyła w zapewnienia jej własnego dziadka, zwłaszcza w sytuacji gdy bardzo pragnęła ona kontaktu z ojczystą stroną swojej rodziny. Winę pozwanej tym trudniej przypisywać, jeśli zauważyć, że pozwana nawet nie posiadała zdolności procesowej niezbędnej do złożenia wniosku o zajęcie wierzytelności. W postępowaniu egzekucyjnym reprezentowała ją, jako osobę małoletnią, jej matka. Nie można natomiast przypisywać ewentualnych zaniechań matki pozwanej samej pozwanej.

33.  Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie konsekwentnie wskazuje, że w przypadku zarzutu przedawnienia „nie zawsze stwierdzenie podstaw do zastosowania art. 5 k.c. musi wiązać się z negatywną oceną zachowania dłużnika, przejawiającego się w utrudnianiu wcześniejszego dochodzenia roszczenia” (Wyrok SN z 12.02.2009 r., III CSK 272/08), a jednocześnie „zgłoszenie zarzutu przedawnienia może zostać uznane za nadużycie prawa podmiotowego również w wypadku, gdy do przedawnienia doszło z przyczyny obciążającej wyłącznie wierzyciela” (Wyrok SN z 20.05.2009 r., I CSK 386/08). Zatem nawet brak powyżej wskazanych okoliczności nie skutkowałby automatycznie oddaleniem zarzutu naruszenia art. 5 k.c. przez powoda. Wskazane wyżej okoliczności czynią jednak sprawę znacznie bardziej klarowną, bowiem opóźnienie wierzycielki było w tej sprawie okolicznością, za którą nie sposób przypisać jej winy, zaś winę tę (choćby nieumyślną) można przypisać dłużnikowi.

Charakter roszczenia

34.  Odnośnie roszczenia egzekwowanego przez pozwaną Sąd zauważa, że jest to roszczenie alimentacyjne, a zatem roszczenie mające zapewnić pozwanej byt materialny. Zasługuje ono na wyższą ochronę niż np. roszczenie o zwrot udzielonej pożyczki czy z tytułu zapłaty ceny za kupioną rzecz. Nie do pogodzenia z podstawowymi zasadami, którymi kieruje się społeczeństwo jest sytuacja, w której małoletnia nie może otrzymać należnych jej środków do życia.

35.  Odnośnie wierzytelności z której mają być egzekwowane alimenty, tj. wierzytelności z tytułu zachowku, Sąd zauważa, że także instytucja zachowku ma podstawy moralne, a jej celem jest zapewnienie choćby ułamka środków należnych z ustawy członkowi rodziny po jej zmarły krewnym.

Długość terminu przedawnienia

36.  Podstawowy termin przedawnienia w chwili gdy powstawało roszczenie wynosił 10 lat, a obecnie wynosi 6 lat (art. 118 k.c.). Okres przedawnienia egzekwowanego roszczenia wynosi 5 lat (art. 1007 § 1 i 2 k.c.). Skrócenie, wobec standardowego, okresu przedawnienia w sprawach o zachowek nie jest okolicznością decydującą w przedmiotowej sprawie. Nie sposób jednak nie zauważyć, że wierzycielka miała mniej czasu na egzekwowanie wierzytelności o zachowek niż w przypadku zwykłej wierzytelności. Co więcej, gdyby okres przedawnienia tego roszczenia nie był skrócony, wierzycielka nie uchybiłaby mu, gdyż przekroczyła termin przedawnienia o 4 dni.

Długość opóźnienia w dochodzeniu roszczenia

37.  Przedawnienie jest instytucją, która ma na celu zapewnienie pewności prawa, tj. zapobieżenie sytuacji, gdy dłużnik pozostaje w ciągłej niepewności co do tego, czy wierzyciel będzie dochodził roszczenia. Ma ona także chronić dłużnika przed koniecznością obrony przeciwko roszczeniom wysuwanych z okoliczności tak odległych, że nie można oczekiwać od dłużnika iż będzie w dalszym ciągu posiadał dowody niezbędne do obrony jego praw.

38.  Gdy ocenia się podniesienie zarzutu przedawnienia w świetle art. 5 k.c., należy mieć na uwadze długości opóźnienia w dochodzeniu roszczenia aby nie dopuścić do sytuacji, gdy roszczenie jest dochodzone kilkadziesiąt lat po upływie terminu przedawnienia i tym samym uwzględnienie zarzutu naruszenia art. 5 k.c. prowadzi do pozbawienia dłużnika możliwości podjęcia rzeczowej obrony.

39.  W tej sprawie wierzycielka kilkakrotnie rozmawiała z dłużnikiem o tym, że zależy jej na zaspokojeniu jej roszczenia, a dłużnik kilkakrotnie zapewniał, że jej roszczeniu uczyni zadość. Dłużnik mógł zatem spodziewać się, że wierzycielka wystąpi na drogę prawną celem obrony jej praw i nie pozostawał w tym zakresie w stanie niepewności. Co więcej, nie sposób przyjąć, że w sytuacji w której wierzytelność przedawniła się 31 grudnia 2021 r., 4 stycznia 2022 r. dłużnik nie był już w posiadaniu dowodów niezbędnych do obrony swoich praw.

Rekapitulacja

40.  Wszystkie przesłanki, które należy badać oceniając zgodność podniesienia zarzutu przedawnienia z zasadami współżycia społecznego przemawiają za przyjęciem, że podniesienie zarzutu przedawnienia przez dłużnika było niezgodne z zasadami współżycia społecznego.

41.  Sąd zdaje sobie sprawę z tego, że zastosowanie art. 5 k.c. do instytucji przedawnienia jest sytuacją niezwykle wyjątkową, a przepis ten należy stosować z umiarem. W tej sprawie kumulacja okoliczności przemawiających za zastosowaniem art. 5 k.c. jest jednak tak duża, że jego zastosowanie Sąd uznał za konieczne.

42.  Powód mógł wystąpić o zwolnienie zajętej wierzytelności spod egzekucji, zrobił to z zachowaniem ustawowego terminu i miał rację, że wierzytelność jest przedawniona. Jednakże podniesienie przez niego zarzutu przedawnienia było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i z tego powodu powództwo podlegało oddaleniu.

Koszty procesu

43.  O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwana w całości wygrała przedmiotową sprawę, zatem na jej rzecz Sąd zasądził od powoda koszty procesu.

44.  Na koszty te składały się:

- koszty zastępstwa procesowego przez adwokata w wysokości 3600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokacie),

-opłata skarbowa od złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa w wysokości 17 zł (część IV załącznika do ustawy o opłacie skarbowej)

45.  Łącznie 3617 zł. Kwotę tę Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej w punkcie 2 wyroku.

asesor sądowy Michał Surdyk