Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 613/14 - uzasadnienie Sąd Rejonowy Katowice-Zachód w Katowicach z 2016-06-20

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 maja 2016r.

Pozwem skierowanym przeciwko Bankowi (...) Spółce Akcyjnej w W., powódki A. H., K. H. i M. O. domagały się, w stosunku do każdej z nich, pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) z dnia 14 lutego 2013r., opatrzonego klauzulą wykonalności nadaną przez Sąd Rejonowy Katowice-Zachód w Katowicach postanowieniem z dnia 28 marca 2013r. w sprawie o sygn. I1Co 795/13, oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powódek kosztów postępowania według norm przepisanych.

Powódki podały, że stwierdzone opisanym wyżej tytułem wykonawczym roszczenie wynika z umowy o kartę kredytową C. zawartej przez spadkodawcę powódek G. H. z pozwanym w dniu 28 lipca 2007r. Do zawartej umowy znajduje zastosowanie ustawa o elektronicznych środkach płatniczych, która w art. 6 przewiduje dwuletni okres przedawnienia dla roszczeń objętych przedmiotową umową. Mając zatem na uwadze, iż pozwany wystąpił o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi w dniu 27 lutego 2013r., objęte nim roszczenie uległo przedawnieniu. Jako zatem podstawę pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego zgodnie z art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. powódki powołały przedawnienie objętych nim roszczeń. Powódki zaznaczyły również, że nie miały możliwości podniesienia zarzutu przedawnienia wcześniej bowiem sprawa nie była przedmiotem rozpoznania przez Sąd.

Wskazano również w pozwie, że w treści Bankowego Tytułu jak i postanowieniu Sądu o nadaniu klauzuli wykonalności błędnie wskazano jako dłużniczkę M. H. (1) podczas gdy chodziło o M. H. (2), na co jednoznacznie wskazuje postanowienie Sądu z dnia 13 kwietnia 2011r. sygn. II Ns 524/10.

Pozwany w odpowiedzi na pozew oświadczył, że uznaje powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności i wnosi o na podstawie art. 101 k.p.c. o zasądzenie od powódek solidarnie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych, względnie o nieobciążanie pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany wskazał, że uznaje za zasadny podniesiony zarzut przedawnienia. Pozwany zaznaczył, że wytoczenie powództwa w przedmiotowej sprawie nie było obiektywnie niezbędne. Powódki nie wzywały pozwanego do zaprzestania prowadzenia czynności mających na celu wyegzekwowanie roszczenia z uwagi na jego przedawnienie przed złożeniem pozwu w niniejszej sprawie. Tym samym nie dały pozwanemu możliwości uwzględnienia ich roszczenia przed wytoczeniem powództwa.

Pozwany wskazał także, że za zastosowaniem art. 101 k.p.c. przemawia okoliczność, iż pozwany niezwłocznie po doręczeniu odpisu pozwu uznał powództwo przy pierwszej czynności procesowej. Ponadto pozwany jako wierzyciel w dniu 27 kwietnia 2014r. złożył do Komornika wniosek o umorzenie egzekucji przeciwko A. H. i K. H.. Z kolei postanowieniem z dnia 26 marca 2014r. Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne w stosunku do M. O..

Pozwane K. H. i M. O. w piśmie procesowym z dnia 7 października 2014r. (k. 95) wniosły o nieuwzględnienie wniosku pozwanego o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Wskazały, że w niniejszej sprawie przepis art. 101 k.p.c. nie znajduje zastosowania bowiem mimo, iż pozwany uznał przy pierwszej czynności powództwo to dał powódkom powód do wytoczenia powództwa albowiem wniósł o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, a następnie wniósł o wszczęcie na jego podstawie postępowania egzekucyjnego, wiedząc, iż dochodzone na jego podstawie świadczenie jest przedawnione.

Także pozwana A. H. w piśmie z dnia 7 października 2014r. (k. 102), powołując się na taką samą argumentację jak pozostałe pozwane, wniosła o nieuwzględnienie wniosku pozwanego o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W piśmie z dnia 5 grudnia 2014r. (k. 117) powódki wniosły m.in. o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej, która nastąpiła w bankowym tytule egzekucyjnym i w postanowieniu Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach dnia 28 marca 2013r. w sprawie o sygn. I 1Co 795/13 w zakresie odnoszącym się do imienia M. O..

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 3 grudnia 2014r. (k. 125) zmienił swoje stanowisko o tyle, że wskazał, że uznaje powództwo w części ponad kwotę 1 668,92 zł i wnosi o oddalenie powództwa w zakresie kwoty 1668,92 zł oraz o nieobciążanie pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając zmianę stanowiska pozwany wskazał, że świadczenie objęte tytułem wykonawczym zostało częściowo wyegzekwowane dlatego nie jest dopuszczalne powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego w części, w której wykonalność tytułu wygasła na skutek jego zrealizowania.

Wniosek powódek o sprostowanie Sąd przekazał do rozpoznania do sprawy o sygn. I1Co 795/13 tut. Sądu. Postanowieniem z dnia 19 lutego 2015r. Sąd zawiesił w sprawie niniejszej postępowanie do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia wniosku o sprostowanie odnoszącego się do klauzuli wykonalności i postanowienia Sądu wydanego w sprawie o sygn. I1Co 795/13. Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2016r. postępowanie w sprawie zostało podjęte.

Sąd ustalił:

W dniu 28 lipca 2007r. została zawarta pomiędzy Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. a G. H. jako klientem umowa o kartę kredytową C.. Na podstawie tej umowy Bank wydał G. H. kartę uprawniającą do dokonywania transakcji w ramach limitu kredytu na warunkach określonych w umowie oraz Regulaminie. Klient mógł dokonywać przy użyciu karty transakcji w bankomatach, terminalach oraz na odległość. Zgodnie z § 4 umowy klient był zobowiązany do spłaty, co najmniej minimalnej kwoty do zapłaty, w wysokości wskazanej w wyciągu. Spłata powinna nastąpić nie później niż w terminie wskazanym w wyciągu, który nie mógł być krótszy niż 24 dni od daty wystawienia wyciągu. Klient powinien natomiast spłacić całość zadłużenia najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia umowy. Bankowi na podstawie wskazanej umowy przysługiwało prawo wypowiedzenia umowy w każdym czasie z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia, a w szczególności w razie niezapłacenia przez klienta w terminie wskazanym w wyciągu pełnych minimalnych kwot do zapłaty za co najmniej 2 okresy rozliczeniowe, po uprzednim pisemnym wezwaniu klienta do zapłaty zaległych kwot w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy.

G. H. zmarł w dniu 5 marca 2009r. Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2011r. Sąd Rejonowy Katowice-Zachód w Katowicach w sprawie o sygn. II Ns 524/10 stwierdził, iż spadek po G. H. na podstawie ustawy nabyły jego żona A. H. oraz jego dzieci K. H. i M. H. (2) po 1/3 części każda z nich.

/dowód: dokumenty zgromadzone w aktach sprawy o sygn. I1Co 795/13 tut. Sądu, a w tym umowa z 28.07.2007r., postanowienie Sądu z 13.04.2011r./

W dniu 14 lutego 2013r. Bank (...) S.A. w W. wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny (dalej także jako (...)) numer (...), w którym stwierdził, że Bankowi (...) S.A. w W. przysługuje wymagalne zobowiązanie od dłużników: A. H., K. H. i M. H. (1), będących spadkobiercami zmarłego w dniu 5 marca 2009r. kredytobiorcy G. H. (pesel: (...)). W (...) wskazano, że dłużnicy są solidarnie zobowiązani do zapłaty na rzecz Banku, według stanu na dzień śmierci G. H., kwoty 6578,30 zł, na którą składa się kwota 5732,60 zł z tytułu niespłaconego kredytu, kwota 488,33 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych zgodnie z Regulaminem za okres od 28 lipca 2007r. do 5 marca 2009r. oraz kwota 357,37 zł tytułem niespłaconych opłat i prowizji. Wskazano również, że zobowiązanie dłużników wynika z niespłacenia przez kredytobiorcę G. H. zobowiązań wynikających z tytułu umowy o kartę kredytową C. z dnia 28 lipca 2007r.

Wniosek pozwanego Banku o nadanie powyższemu (...) klauzuli wykonalności został złożony do Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach w dniu 27 lutego 2013r. Sprawa z wniosku Banku została zarejestrowana pod sygn. I 1Co 795/13. Postanowieniem z dnia 28 marca 2013r. Sąd nadał klauzulę wykonalności na rzecz Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. (...) o numerze (...) z dnia 14 lutego 2013r. przeciwko A. H., K. H. i M. H. (1).

Następnie prawomocnym postanowieniem z dnia 3 lutego 2015r. tut. Sąd w sprawie o sygn. I1Co 795/13 oddalił wniosek A. H., M. H. (2) i K. H. o sprostowanie postanowienia Sądu w postaci błędnego oznaczenia imienia dłużniczki M. H. (3), której imię powinno brzmieć M..

/dowód: dokumenty zgromadzone w aktach sprawy o sygn. I1Co 795/13 tut. Sądu, a w tym, wniosek o nadanie klauzuli wykonalności, (...) nr (...), postanowienia Sądu z 28.03.2013r., z 3.02.2015r. oraz z 16.10.2015r./

Wnioskiem wniesionym w dniu 23 lipca 2013r. do Komornika przy Sądzie Rejonowym Katowice-Zachód w Katowicach M. K. (1), Bank (...) S.A. w W. wniósł o wszczęcie i przeprowadzenie egzekucji przeciwko dłużniczkom K. H., A. H. i M. H. (1) na podstawie (...) numer (...), któremu Sąd Rejonowy Katowice-Zachód w Katowicach w dniu 28 marca 2013r. w sprawie o sygn. I 1Co 795/13 nadał klauzulę wykonalności. Wniosek został zarejestrowany pod sygn. Km 1701/13. Postanowieniem z dnia 26 marca 2014r. Komornik postępowanie umorzył w części dotyczącej dłużnika M. H. (1) z tym uzasadnieniem, że na podstawie opisanego tytułu wykonawczego sprzeciwiła się prowadzeniu egzekucji M. O. w związku z błędnym określeniem imienia dłużniczki zarówno we wniosku egzekucyjnym jak i tytule wykonawczym. Następnie pismem z dnia 27 sierpnia 2014r. o umorzenie postępowania egzekucyjnego w pozostałym zakresie na podstawie art. 825 k.p.c. wniósł wierzyciel.

W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego pod sygn. Km 1701/13 Komornik wyegzekwował i przekazał wierzycielowi łącznie świadczenie w kwocie 1668,92 zł.

/dowód: dokumenty zgromadzone w aktach sprawy o sygn. Km 1701/13 Komornika M. K., a w tym wniosek egzekucyjny, karta rozliczeniowa, postanowienie Komornika z 26.03.2014r., pismo wierzyciela z 27.08.2014r./

Ustalenia oparto na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy sądowej o sygn. I1 Co 795/13 tut. Sądu oraz aktach Km 1701/13 Komornika Sądowego M. K. (1) działającego przy Sądzie Rejonowym Katowice-Zachód w Katowicach. Autentyczność i prawdziwość zgromadzonych w aktach dokumentów nie była kwestionowana, jak również przebieg tych postępowań należało uznać za bezsporny.

Sąd zważył:

Powództwo A. H. i K. H. w przeważającym zakresie okazało się zasadne. Powództwo M. O. jako bezzasadne należało natomiast oddalić.

W niniejszej sprawie powódki domagały się pozbawienia w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci Bankowego Tytułu Wykonawczego z dnia 14 lutego 2013r. numer (...), będącego aktualnie podstawą prowadzenia przeciwko K. H. i A. H. egzekucji w sprawie o sygn. Km 1701/13 Komornika M. K. (1), powołując się na to, że świadczenie objęte tytułem jest przedawnione.

Należało w związku z powyższym przyjąć, że powódki zgłosiły powództwo przeciwegzekucyjne opozycyjne i w oparciu o powołane niżej normy ocenić jego zasadność.

Powództwo z art. 840 k.p.c., jako środek merytorycznej obrony dłużnika, pozwala na zakwestionowanie wykonalności tytułu wykonawczego w drodze badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tym tytułem i w konsekwencji musi być oparte na przyczynach materialnoprawnych – podstawach wymienionych w punktach 1-3 omawianego przepisu. W niniejszej sprawie, ze względu na wskazane przez powódki podstawy dochodzonego roszczenia (zarzuty przeciwko bankowemu tytułowi egzekucyjnemu), wymaga omówienia jedynie przypadek uregulowany w przepisie art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c.

Zgodnie z art. 840 § 1 pkt. 2 k.p.c. dłużnik może żądanie pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia oprzeć na zarzucie, że o powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane. Zdarzeniami, wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane są przy tym m.in. przedawnienie roszczenia stwierdzonego tytułem egzekucyjnym, odroczenie spełnienia świadczenia oraz rozłożenie świadczenia na raty przez wierzyciela.

Oceniając skuteczność podniesionego przez powódki zarzutu przedawnienia należy podkreślić, że wierzycielem na podstawie spornego (...) był i jest Bank, który był i jest przedsiębiorcą i którego przedmiotem działalności była i jest działalność bankowa, a w tym między innymi udzielanie pożyczek i kredytów. O ile przepis szczególny nie stanowi inaczej, w myśl art. 118 k.c., roszczenia banków względem podmiotów nie będących przedsiębiorcami przedawniają się po trzech latach, ponieważ są to roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej ( por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003r., sygn. II CK 113/02, publ. OSP 2004/11/141). Zgodnie jednak z regulacją zawartą w art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych ( Dz.U.2012.1232 j.t., uchylonej z dniem 7 października 2013 r. ustawą z dnia 12 lipca 2013r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw, Dz.U.2013.1036, a znajdującą zastosowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 26 ust. 1 tej ostatniej ustawy), roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem dwóch lat. Wskazany dwu-letni termin przedawniania ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie albowiem roszczenie Banku wynikało z umowy o kartę kredytową.

W przedmiotowej sprawie pozwany w odpowiedzi na pozew, a następnie w piśmie z dnia 3 grudnia 2014r. złożył oświadczenia, z których wynika, że uznaje powództwo w części tj. ponad wyegzekwowane w toku postępowania egzekucyjnego świadczenie w kwocie 1 668,92 zł.

Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa. Związane Sądu uznaniem nie jest bezwzględne albowiem powołany przepis zakreśla także granice rozporządzalności nakładając na sąd obowiązek kontroli, czy uznanie nie jest sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Sąd uznał, analizując umowę o kartę kredytową z 28 lipca 2007r. oraz mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, iż objęte (...) z dnia 14 lutego 2013r. roszczenia rzeczywiście uległy przedawnieniu. § 4 Umowy z dnia 28 lipca 2007r. stanowił, że klient zobowiązany jest do spłaty kwoty wskazanej w wyciągu w terminie w nim określonym, który nie może być krótszy niż 24 dni od daty wystawienia wyciągu przez Bank. Zważywszy, iż G. H. zmarł 5 marca 2009r., to należało przyjąć, iż wyciągi nie były wystawiane po tej dacie (po śmierci G. H.). Jednocześnie z § 14 Umowy wynikało, że Bankowi przysługuje prawo wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia, w szczególności w razie niezapłacenia przez Klienta kwot wskazanych w wyciągach, za co najmniej dwa okresy rozliczeniowe, po uprzednim wezwaniu klienta do zapłaty zaległych kwot w terminie nie krótszym niż 7 dni. Mając zatem na względzie regulację zawartą w art. 120 k.c., zgodnie z którą, jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie, należało przyjąć, że roszczenie pozwanego Banku stało się wymagalne najpóźniej w lipcu 2009r. Konkretna data nie jest przy tym na obecnym etapie postępowania konieczna (a przy tym jej ustalenie nie jest możliwe), skoro czynności przerywające bieg przedawnienia – tj. złożenie wniosku o nadanie (...) o nr (...) klauzuli wykonalności – pozwany Bank dokonał dopiero w dniu 27 lutego 2013r., a więc niewątpliwie po upływie dwóch (a nawet trzech) lat od wymagalności roszczenia. Z tych względów co do zasady powództwo A. H. i K. H. zostało oparte na usprawiedliwionej podstawie.

Pomimo, że roszczenie pozwanego objęte (...) z dnia 14 lutego 2013r. w całości uległo przedawnieniu, to powództwo K. H. i A. H. nie mogło zostać uwzględnione w całości. Powództwo przeciwegzekucyjne skierowane na pozbawienie lub ograniczenie wykonalności tytułu wykonawczego może być skutecznie wniesione tylko pod warunkiem, że istnieje potencjalna możliwość wykonania tytułu wykonawczego w całości lub w określonej jego części. Dłużnik traci zatem możliwość wytoczenia powództwa opozycyjnego z chwilą wyegzekwowania świadczenia objętego tytułem wykonawczym w całości lub w określonej części w odniesieniu do już wyegzekwowanego świadczenia. Powództwo to jest więc niedopuszczalne w części, w której wykonalność tytułu wykonawczego wygasła na skutek jego zrealizowania ( tak np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 30 maja 2014r., sygn. II CSK 679/13, niepubl. lex nr 1475081, również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14.05.2010r., II CSK 592/09, lex 677750 wraz z aprobującymi glosami A. Laskowskiej i P. Solińskiego, Sąd Apelacyjny w Poznaniu w postanowieniu z dnia 18.03.2013r., I ACz 381/13, 1292736, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4.04.2002r., II PKN 197/01, Wokanda 2002/12/27 lex 56445, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17.11.1988r., I CR 255/88 lex 8929).

Dlatego jeżeli z dokumentów zgromadzonych w sprawie egzekucyjnej o sygn. Km 1701/13 Komornika M. K. (1) wynika, że na skutek zajęcia świadczenia emerytalno-rentowego dłużniczki A. H. wyegzekwowano i przekazano wierzycielowi kwotę 1668,92 zł (co wynika jednoznacznie z karty rozliczeniowej znajdującej się w aktach egzekucyjnych), to w tym zakresie nie istnieje już nawet potencjalna możliwość skierowania do egzekucji tego tytułu. Tym samym pozbawienie tytułu wykonalności w tej części byłoby bezprzedmiotowe. Skoro powódki także w tym zakresie podtrzymywały powództwo, to powództwo K. H. i A. H. podlegało uwzględnieniu jedynie ponad wyegzekwowane świadczenie w kwocie 1668,92 zł, a w pozostałym zakresie zostało oddalone.

Jeżeli chodzi natomiast o zgłoszone przez M. O. roszczenie należy wskazać, że postanowieniem z dnia 28 marca 2013r. w sprawie o sygn. akt I1 Co 795/13 tut. Sąd nadał klauzulę wykonalności (...) o nr o nr (...) przeciwko A. H., K. H. i M. H. (1), a nie przeciwko powódce M. H. (2) (obecnie H.-O.). Bankowy Tytuł wykonawczy również nie został wystawiony przeciwko powódce M. H. (2) (co również oznacza, że postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 1701/13 nie było prowadzone przeciwko niej). Tym samym powódka M. O. nie jest i nie była dłużniczką w rozumieniu art. 840 k.p.c., stąd w ogóle nie przysługiwało jej roszczenie o pozbawienie tego tytułu wykonalności. Z tego względu oświadczenie pozwanego Banku o uznaniu powództwa nie mogło wywołać skutku w stosunku do powódki M. O. albowiem byłoby to sprzeczne z prawem. Powództwo M. O. podlegało zatem oddaleniu o czym orzekł Sąd w wyroku z dnia 30 maja 2016r.

O kosztach postępowania pomiędzy powódkami K. H. i A. H. a pozwanym Sąd orzekł na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Z kolei o kosztach postępowania pomiędzy powódką M. O. a pozwanym Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c.

Co się tyczy rozstrzygnięcia o kosztach procesu pomiędzy pozwanym a powódkami, które w znacznym zakresie wygrały proces należy wskazać, że Sąd uznał, że nie zachodziły w sprawie podstawy ani do zastosowania art. 101 k.p.c. ani art. 102 k.p.c. Jeśli bowiem zachodzą okoliczności stanowiące podstawę powództwa opozycyjnego, o którym mowa w art. 840 k.p.c., sam fakt dysponowania przez wierzyciela tytułem wykonawczym, który może stanowić podstawę egzekucji, daje dłużnikowi powód do wytoczenia sprawy w rozumieniu art. 101 k.p.c. Jeśli więc w takiej sytuacji powództwo zostaje wytoczone przez dłużnika, to zdaniem Sądu nawet jeżeli pozwany uznaje powództwo, to dłużnik (jako powód) zasadnie może domagać się zasądzenia zwrotu kosztów procesu na podstawie art. 98 k.p.c. Co przy tym istotne samo uznanie powództwa nie spowodowało jeszcze w przedmiotowej sprawie zaspokojenia powódek albowiem pozwany nadal dysponował tytułem wykonawczym i nie zaoferował powódkom K. H. i A. H. jego zwrotu. Dlatego powódkom A. H. i K. H. należał się zwrot kosztów procesu od pozwanego proporcjonalnie do tego, w jakim zakresie proces wygrały.

Każda z powódek K. H. i A. H. przegrała w sprawie spór w zakresie kwoty 1668,92 zł czyli w około 25%. Łącznie koszty procesu pomiędzy powódką K. H. a pozwanym wynosiły 2 746 zł (przy tym to powódka K. H. uiściła opłatę od pozwu dlatego opłata ta powiększyła łączną wartość kosztów pomiędzy powódką a pozwanym). Natomiast łącznie koszty procesu pomiędzy powódka A. H. a pozwanym wyniosły 2417 zł. Należy przy tym zaznaczyć, że pozwany uiścił jedną opłatę skarbową od pełnomocnictwa i tylko raz opłata ta mogła zostać rozliczona; dla przejrzystości rozliczeń Sąd uwzględnił tę opłatę w kosztach rozliczonych pomiędzy pozwanym a M. O..

Biorąc pod uwagę powyższe, powódce K. H. należał się od pozwanego zwrot kosztów procesu w zakresie kwoty 859,50 zł, a powódce A. H. w zakresie kwoty 612,75 zł.

Ponieważ powódka M. O. w całości przegrała spór, pozwanemu należał się od powódki zwrot kosztów procesu obejmujących opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego (1200 zł), o czym Sąd orzekł na podstawie powołanych przepisów przy zastosowaniu rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2002 r. Nr 163, poz.1349 ze zm.).

Mając na uwadze przytoczone przepisu oraz argumentację, Sąd orzekł jak w wyroku z dnia 30 maja 2016r.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Halina Dobrucka
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy Katowice-Zachód w Katowicach
Data wytworzenia informacji: